ความในใจของดาวพลูโต

เนื้อเรื่อง

"ฮ่าๆๆๆ สนุกจังเลย"สุรเสียงใสดังกังวาลขึ้นมา
"เอาหล่ะวันนี้พอแค่นี้ก่อนนะ เธอต้องเข้านอนนะเป็นเด็กดีต้องนอนเร็วๆนะ"เสียงนุ่มทุ้มพูดด้วยความอ่อนโยน
"ค่า  แต่อย่าทิ้งหนูนะ สัณญญาสิ"เสียงหวานใสของเด็กน้อยบอกกับชายหนุ่ม
"อืม สัญญาเลยก็เราเป็นครอบครัวเดียวกันหนิ"เสียงของชายหนุ่มตอบกลับเด็กน้อย

และแล้วกาลเวลาได้ไหลผ่านจาก10ปีเป็น100ปีแค่นี้ก็พอจะทำให้ชายหนุ่มเปลื่ยนไปฃายหนุ่มกลายเป็นผู้ปกครองระบบสุริยะหรือก็คือโลกและในวันหนึ่งฃายหนุ่มตัดสินใจประกาศให้ดวงดาวทั้งหลายมาประชุมกันและหนึ่งในนั้นก็มีดาวน้องเล็กสุดหรือก็คือพลูโตเรื่องที่จะประชุมกันในครั้งนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับการโคจรของดาวทุกดวง


เมื่อประชุมเสร็จโลกได้ขอให้ทุกคนอยู่ต่อก่อนเพราะมีเรื่องจะประกาศให้ทุคนทราบ
ทุกคนก็ให้ความสนใจมาก

โลกได้ประกาศว่า
"ดาวที่อยู่ไกลจากเรา โลก มากที่สุดเราจะขอประกาศว่าเจ้าจะไม่ใช่ครอบครัวของเราอีกนับแต่นี้ต่อไป"เมื่อโลกประกาศจบทุกคนต่างตกใจมากเพราะดาวที่อยู่ไกลจากโลกมากที่สุดคือพลูโต ดาวน้องสุดท้องทุกคนจึงมองไปยังพลูโตด้วยความเห็นใจแต่พลูโตก็โพล่งขึ้นมาว่า
"ทำไมหล่ะค่ะ ทำไมต้องตัดหนูออกด้วยหล่ะ  ทำไม ทำไม ทำไม หนูไม่เข้าใจอธิบายมาให้หนูฟังหน่อยสิค่ะ"เสียงสั่นเครือของพลูโตถามขึ้นมา
"เพราะเธอหน่ะอยู่ไกลเกินไป  และไร้ประโยชน์หน่ะสิ"เมื่อโลกพูดจบทุกคนต่างตกใจกับคำพูดของโลกมากและไม่คิดว่าโลกจะพูดแบบนี้เพราะโลกเปรียบเสมือนพี่ชายที่สุภาพมาก

สำรับพลูโตแล้วนี่เป็นคำพูดที่ทำร้ายพลูโตอย่างมากเพราะโลกก็คือคนที่บอกว่าว่าเราคือครอบครัวเดียวกันและเปรียบเสมือนพี่ชายที่แสนดีคอยช่วยเหลือและเล่นด้วยกันมาตั้งแต่ยังเด็ก

"ใครกันที่เป็นคนบอกเราว่าจะไม่ทิ้งเรา  ใครกันที่บอกว่าเราคือครอบครัวเดียวกัน  ใครกันที่สัญญาว่าจะไม่ทิ้งให้หนูอยู่ตามลำพัง คนคนนั้นไม่ใช่พี่หรอหนูน่ะสำรับพี่แล้วคงเป็นเหมือนคนที่คอยคลายเหงาให้พี่แค่นั้นใช่มั้ยค่ะ แต่หนูหน่ะรักพี่นะพี่เป็นเหมือนพี่แท้ๆของหนู
แต่พี่กลับทำลายความเป็นพี่น้องของเราลงได้"น้ำเสียงอันสั่นเครือและใบหน้าที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาของพลูโตนั้นไม่ได้ทำให้คนเป็นพี่รู้สึกสงสารเลยตรงข้ามใบหน้าของผู้เป็นพี่กลับนิ่งสนิทพอพลูโตเห็นดังนั้นโลกทั้งใบของพลูโตก็มืดสนิทลงไปทันที แต่สำหรับคนที่เห็นเหตุการณ์ต่างเห็นพลูโตร่วงหล่นลงไปในในความมืดอันไร้ที่สิ้นสุดและมีเสียงสะอื้นเสียงถามคำถามว่า"ทำไมหล่ะ เป็นครอบครัวไม่ใช่หรอทำไมถึงทิ้งหนูไว้คนเดียว ทั้งๆที่น่าจะเข้าใจดีนิว่าการอยู่คนเดียวหน่ะมันน่ากลัวรอบข้างมีแต่ความมืดมิด ไม่มีใครเข้าใจไม่มัใครอยู่ต้องอยู่คนเดียวตามลำพัง.......คนเดียวตลอดไป